Uit de lucht gegrepen | Sjaak Driessen

*Bord voor de stad* Jaren was ik bestuurslid van het 4 en 5 mei Comité in Wageningen. Dat was een waar genoegen. Ook de discussies over het defilé, dat niet al te militaristisch mocht zijn want dat zou op weerstand stuiten van een groot deel van de gemeenteraad. Hetzelfde speelde bij de vercommercialisering van 5 mei, een optie om het bevrijdingsfestival overeind te houden. Binnenkort, op 5 mei 2023, marcheren er weer groepen (oud)militairen door de straten van de stad, wellicht ook op marsmuziek, zonder scrupules. Het concept voor de programmering van het bevrijdingsfestival dit jaar laat veel ruimte aan de risicodragende partijen. Het kan en moet slagen. Laten we duimen. Tijden veranderen. Wat niet verandert is het eigenaarschap van de stad. Wageningen, de ‘wereldstad in zakformaat’, is van niemand en van iedereen tegelijk. Ervan uitgaande dat we hier met een democratie te maken hebben. De publieke ruimte is hier het domein van niemand en iedereen. Daar zijn de meningsverschillen.

  poetsen Zit je in een debat over de stad van de toekomst, word je opeens een illusie armer in plaats van rijker. Ze had zo voor Rotterdamse door kunnen gaan. Niet lullen maar poetsen. Dat kom je onder sociaal geografen - zij bleek er een te zijn - niet elke dag tegen. Een stip op de horizon, daar heeft iedereen het over, interrumpeerde ze, vooral om niet al te concreet te hoeven zijn, om bestaande problemen door te schuiven naar niemandsland. Die stip bestaat gewoonweg niet. De horizon laat zich niet stippen. Die zorgt er altijd voor dat hij op gepaste afstand blijft van wie naar hem toe wil. Die eindigt ook niet met een schutting of prikkeldraad, voegde ze er aan toe. Dat laatste zou ik zo stellig niet durven beweren wanneer ik naar het huidige wereldgebeuren kijk. Dat terzijde. In plaats van een stip: Wageningen bouwt tot 2030 drieduizend woningen erbij . Boem. Ambitieus, lees ik afgelopen dagen op de sociale media. Wageningen, mijn stad, begint een beetje op Rotterdam te lijken: ‘

rumoer Het stof is inmiddels neergedaald. Wageningen is nog steeds Wageningen. Even leek het een andere kant op te gaan . Zijn we Gastvrije stad of Proeftuin van de wereld ? Die vraag legde de gemeente voor aan de inwoners. Een van de twee zou dan de nieuwe merknaam van Wageningen worden. Niet bij iedereen viel deze vraagstelling in goede aarde. Zij zagen met name City of Life Sciences   en Stad der bevrijding ten onder gaan. Op Twitter werden pijlen gericht op de bedenkers ervan.  ‘Wie wil stralen die moet branden’, schreef Lucebert ooit.  Dat er achter zo’n vraagstelling een urgenter probleem kon schuilen - hoe houden we de stad, en dan met name het stadscentrum vitaal? - verdween in het rumoer.     In de publieke opinie – via diverse media en fora - was de dominante mening dat City of Life Sciences en Stad der Bevrijding prima ‘merknamen’ zijn om de stad (uit) te   d(r)agen. Uitgangbord extern, bagagedrager en vliegwiel intern. City of Life Sciences : ‘Je hoeft waar ook ter we

WANDEL Tango   In ‘Een Tango – macht en tegenmacht’ roert Lara De Brito een aantal actuele kwesties aan. Zij nodigde me uit om daarop te reflecteren. Ik kan bovenal niets benoemen waarover ik het roerend oneens ben met haar. Tegenspraak – een deel van een vroegere lijfspreuk van haar partij - is dan betekenisloos of wordt al gauw pluimstrijkerij.   Maar gelukkig is reflectie iets anders dan tegenspraak. Reflecteren geeft mij de vrijheid om te fantaseren, te prikkelen, zijpaden te bewandelen die er ogenschijnlijk niet toe doen, en dat alles zonder last of ruggenspraak. Ik ga dan ook met haar tango aan de wandel, hier in Wageningen, letterlijk en figuurlijk, ongeordend, en raap op wat voor mijn voeten komt. Ω Papier   Hier in deze straat wordt straks het oud papier opgehaald. De containers staan netjes in een rij, op gepaste afstand van elkaar. Ik ben bang dat die doos naast de meest linker container niet mee zal gaan. Aan de afstand tussen de containers te zien is het ‘de grijpar

De bibliotheek als dienstverlening, voorziening, ….. of instituut? Hirsch Ballin hield op 5 mei in Wageningen op uitnodiging van het NCHC een toespraak over vrijheid en democratie. Citaat: ‘Democratie vereist instituties die niet afhankelijk zijn van tijdelijke meerderheden.’ Over het vermeende ontmantelen heb ik onlangs wat mogen zeggen, in een dispuut met ambtenaren, wethouders en collega's. Ik vat het hieronder samen. Bibliotheken zijn al jaren en jaren instituties waarvan de inhoud nimmer is en wordt bepaald door tijdelijke meerderheden. Daar is verandering in aan het komen. Veranderingen die, zo lijkt het, niet alleen door de burgers en overheid worden geëntameerd, maar ook door de bibliotheken zelf. Zij gehoorzamen meer en meer aan die tijdelijke meerderheden of nemen zelf initiatief om het instituut te ontmantelen in brokstukken. Het geheel wordt als nutteloos beschouwd, terwijl voor de fraaie brokstukken elders asiel worden gezocht. De discussie over de bibliotheek